Nazywam się Piotr (po grecku Petros) Psyllos, urodziłem się w Grecji, na wyspie Chios, słynącej z poety i pieśniarza Homera. Moja mama jest Polką, a ojciec Grekiem. Od wczesnego dzieciństwa mieszkam w Białymstoku, gdzie się wychowałem i skąd pochodzi moja mama.

Daskalopetra - skała, na której nauczał Homer (Chios, Grecja)

Dziedzinami technicznymi interesuję się od szóstego roku życia. Już będąc w I klasie szkoły podstawowej konstruowałem różne urządzenia, wzorując się na istniejących rozwiązaniach codziennego użytku. W ten sposób powstała niezliczona ilość kosiarek, miniaturowych odkurzaczy, łodzi z napędem elektrycznym, pralek, farelek, łańcuchów choinkowych oraz innych prostych urządzeń mechaniczno - elektrycznych, inspirowanych wynalazkami Adama Słodowego. Zrobiłem nawet instalację świetlną dla kozy i urządzenie do bicia żarówek, z których wyjmowałem włókna z wolframu. Niejednokrotnie zostałem porażony prądem elektrycznym, przeprowadzając eksperymenty np. z żarówką połączoną szeregowo ze starterem stosowanym w lampach ze świetlówkami, co dawało efekt mrugającej żarówki. Całość była włożona do pudełka po butach i połączona przewodami wyjętymi ze starych komputerów. Tego typu konstrukcji było sporo, niestety większość wynalazków zniszczyłem, szukając części do kolejnych. W tym okresie bawiłem się też starymi mikrofonami węglowymi z telefonów stacjonarnych na korbkę. Rozłożyłem je w różnych pokojach w domu, po czym podłączyłem do dużego głośnika, przy pomocy którego podsłuchiwałem domowników (co niestety po jakimś czasie się wydało...). Lubiłem też rozmontowywać zegarki mechaniczne i aparaty fotograficzne jednorazowego użytku, z których wyjmowałem przetwornicę lampy błyskowej, ładującą wbudowany kondensator do kilkuset woltów. Przetwornice wykorzystywałem w sposób następujący: pomiędzy bramą mojego podwórka a sąsiada rozwieszałem kilkanaście linii odizolowanego drutu nawojowego z transformatora, do którego podłączałem przetwornicę. Drut był na tyle cienki, że spacerujący chodnikami ludzie go nie zauważali i wpadali w moją pułapkę - byli rażeni napięciami od 230 do 400V :). Podobnych historii jest kilka, może znajdę kiedyś czas, aby je dokładniej opisać.

Ja w wieku sześciu lat - zabawa wiertarko - wkrętarką

Elektroniką zainteresowałem się w 3 klasie szkoły podstawowej, kiedy wpadł mi do rąk miesięcznik Elektronika dla Wszystkich. Znalazłem w nim bardzo ciekawy projekt lamki rowerowej opartej na mikrokontrolerze ATTINY2313. Tak mi się spodobał, że urządzenie postanowiłem wykonać - niestety moje ówczesne umiejętności mi na to nie pozwoliły. Zmotywowany potrzebą zdobycia nowej wiedzy zacząłem poszukiwać książek i artykułów z podstawami elektroniki. Początkowo montowałem tzw. kity do samodzielnego montażu. Kolejnym poziomem wtajemniczenia było konstruowanie układów elektronicznych na podstawie schematów umieszczonych w czasopiśmie. Wytrawiałem własne płytki drukowane, po czym obsadzałem je elementami elektronicznymi. Pierwsze całkowicie samodzielne konstrukcje elektroniczne powstały w 6 klasie szkoły podstawowej. Z projektów, które wtedy wykonałem, doskonale pamiętam przetwornicę napięcia, zamieniającą napięcie akumulatorowe na 230V. Zaprojektowałem też prosty nadajnik radiowy FM, przy pomocy którego nadawałem śmieszne piosenki, zakłócając sąsiadom w obrębie 1 kilometra odbiór ich ulubionych stacji radiowych :).

W gimnazjum zapisałem się do koła informatycznego, gdzie miały swój początek zainteresowania informatyczne. Postanowiłem połączyć informatykę z elektroniką. Nauczyłem się programowania mikrokontrolerów 8 - bitowych AVR w języku BASCOM i C. Testem moich ówczesnych umiejętności było zaprojektowanie makiety skrzyżowania drogowego, wykorzystywanej na lekcjach techniki. Makieta łączyła się z komputerem, na którym pracowała aplikacja napisana w Visual Basic 6. Nauczyciel mógł układać sekwencje drogowe, które były wyświetlane na linijkach świetlnych LED. W tym okresie wygrałem konkurs przedmiotowy z informatyki dla uczniów szkół gimnazjalnych.

W latach 2010 - 2014 uczęszczałem do Zespołu Szkół Elektrycznych w Białymstoku, gdzie uczyłem się na profilu elektronicznym. Wciąż rozwijałem swoje zainteresowania elektroniką cyfrową, analogową i informatyką. W tym okresie zaprojektowałem takie urządzenia jak system sterowania urządzeniami elektrycznymi przy pomocy fal mózgowych alfa lub rękawica wspomagająca komunikację osób niemych. Pracowałem też nad eksperymentalnymi układami analogowo-cyfrowymi i budowałem prototypy różnych urządzeń z wykorzystaniem mikrokontrolerów STM32. Moim opiekunem była wówczas mgr inż. Irena Osiak. W 2013 roku poznałem mojego obecnego opiekuna naukowego, dra Jerzego Sienkiewicza, z którym założyłem szkolne Koło Wsparcia Technicznego Człowieka, w ramach którego pracowaliśmy nad urządzeniami dla osób niepełnosprawnych na indywidualne zamówienie, np. nad zdalnie sterowanym samochodem dla dzieci z niedowładem kończyn. W tym okresie dwukrotnie wygrałem ogólnopolską Olimpiadę Innowacji Technicznych i zdobyłem m.in. złoty medal na targach innowacji w Brukseli dla najmłodszego innowatora.

Zdjęcie wykonane w 2013 roku: ja z moim opiekunem naukowym dr Jerzym Sienkiewiczem podczas targów innowacji w Brukseli

Po ukończeniu szkoły średniej stanąłem przed ważną decyzją wyboru dalszej ścieżki kształcenia. Na początku chciałem studiować w Szwajcarii, na Politechnice Federalnej w Lozannie, jednak po przeanalizowaniu względów finansowych byłem zmuszony pozostać w kraju - postanowiłem wyjechać dopiero na studia magisterskie lub doktorat, wprzódy wybierając studia w Polsce. Po wygranej w konkursach technologicznych oraz dzięki wysokim wynikom egzaminu maturalnego otrzymałem wiele zaproszeń do studiowania na czołowych uczelniach polskich, m.in. na Uniwersytecie Jagielońskim i Politechnice Warszawskiej. Wybrałem tę ostatnią i wszystko wskazywało na to, że pozostanę w stolicy. Okazało się jednak, że ostatniego dnia rekrutacji odebrałem telefon od Rektora Politechniki Białostockiej z propozycją spotkania, podczas którego zaproponował dołączenie do innowacyjnego programu wsparcia utalentowanej młodzieży, który właśnie miał wystartować. Program, którego nazwa to Odkrywcy Diamentów, jest ewenementem w skali kraju, a warunki były w każdym aspekcie znacznie bardziej konkurencyjne niż na dowolnej polskiej uczelni. Założenia są następujące - po rozpoczęciu studiów, wspólnie z moimi dwoma opiekunami naukowymi, ustalam indywidualny tok kształcenia, wybierając dowolne kierunki z wydziałów. Już na pierwszym semestrze mogłem wybrać zajęcia z profesorami z np. Singapuru lub USA, a także napisać własne przedmioty. Od samego początku miałem do dyspozycji własne laboratorium do prowadzenia badań oraz przydzielono mi mieszkanie przy Politechnice. Rektor prof. Lech Dzienis skrzyknął ponadto przedsiębiorców z regionu, którzy stworzyli unikatowy program stypendialny. Lokalni przedsiębiorcy zrzucają się do wspólnego funduszu, z którego otrzymuję stypendium na poziomie z MIT. Dodatkowym atutem bycia ambasadorem Odkrywców Diamentów jest wsparcie w dziedzinie prowadzenia biznesu (i współpraca biznesowa od samego początku) oraz możliwość bezpośredniej współpracy z największymi firmami z województwa. Wśród 13 firm wspierających inicjatywę są m.in. Budimex, Unibep, Malow, Coral, Jazon, czy też IT Card (więcej informacji o programie umieściłem na dole tej strony). Patronat honorowy objęła prof. Barbara Kudrycka, Poseł do Parlamentu Europejskiego.

Tak więc zgodziłem się, czego z dzisiejszej perspektywy absolutnie nie żałuję, i zostałem na Politechnice Białostockiej, gdzie studiowałem w trybie Indywidualnego Toku Studiów. Na uczelni zainicjowałem działalność koła naukowego Wsparcia Technicznego Człowieka - laboratorium Humanus, które przekształciło się w laboratorium dostepnosc.pl. Tu też prowadzę prace nad własnymi projektami - niektóre są elementem szerszych badań, inne natomiast rozwijam biznesowo. Są również takie, które zaprojektowałem na specjalne zamówienie, o czym można przeczytać w zakładce Projekty. O moich osiągnięciach w dziedzinie wynalazczości można przeczytać w zakładce Osiągnięcia. Od 2017 roku pełnię funkcję członka komisji ds. Innowacyjności i Współpracy z Gospodarką Konferencji Rektorów Akademickich Szkół Polskich (KRASP).

Do niedawna moim głównym celem był rozwój wyłącznie naukowy i tylko tego się trzymałem. Zdanie zmieniłem po udziale w konkursie Imagine Cup i związanym z wygraną wyjeździe do Redmond w USA, gdzie mogłem zapoznać się z funkcjonowaniem firm technologicznych, wyrosłych na bazie fascynujących pomysłów technologicznych. Uznałem wtedy, że najbardziej rozsądne jest połączenie z nauki z biznesem, bo tylko wtedy ma się największą siłę oddziaływania i wnosi się najwięcej pozytywnych wartości do społeczeństwa. Po powrocie do Polski poczyniłem swoje pierwsze biznesowe kroki. Dzięki platformie Hub of Talents rozpocząłem pracę nad swoim biznesem. Oprócz tego zacząłem prowadzić współprace komercyjne z różnymi firmami technologicznymi.

Jeżeli chodzi o moje zainteresowania, to w ostatnich latach interesuję się szeroko rozumianą elektroniką i informatyką, w tym m.in. sztuczną inteligencją, robotyką, informatyką neurokognitywną, inżynierią biomedyczną, biometrią i Internet of Things. Oprócz dziedzin technicznych, kanwą moich zainteresowań jest filozofia oraz kognitywistyka. Prowadzę badania nad m.in. systemami do komunikacji człowiek - komputer, w tym chatbotami i robotami do tego służącymi. Jestem autorem kilkunastu autorskich rozwiązań wspierających osoby niepełnosprawne. Niektóre z nich są już wykorzystywane w praktyce, np. w domach opieki społecznej i przez osoby z autyzmem. Tworzę urządzenia, które z założenia mają służyć drugiemu człowiekowi. Wszystkie są efektem dogłębnej eksploracji problemów, z którymi zmagają się na co dzień różni ludzie. Preferuję rozwiązania jak najbardziej skuteczne i proste, co wymaga niejednokrotnie ogromnego zaangażowania w odnalezieniu najlepszego modelu. Najwięcej rzeczy dzieje się na styku różnych dziedzin, dlatego nigdy nie ograniczam się do jednej. Próbuję łączyć wiedzę z nauk ścisłych i humanistycznych. Obecnie stawiam na innowacyjny biznes oraz ukierunkowuję się na tworzenie ważnych usług społecznych.

Poza działalnością wynalazczą i naukową staram się działać również na innych polach. Nieustannie staram się popularyzować wiedzę naukową - prowadzę prezentacje, szkolenia i kursy z elektroniki oraz informatyki, w tym ze sztucznej inteligencji. Uważam, że popularyzacja nauki jest bardzo ważna. Żyjemy w dynamicznie zmieniającym się świecie - jeśli nie nadążymy za przemianami technologicznymi, będziemy niczym Aborygeni, którzy strzelają z łuków w lecące drony, myśląc, że to lecą diabły. Dotychczas byłem prelegentem podczas wielu konferencji naukowych i popularnonaukowych w kraju i za granicą (więcej informacji tutaj). Do tej pory współpracowałem m.in. z: ING Bank Śląski, Noble Bank, Naukową i Akademicką Siecią Komputerową Państwowy Instytut Badawczy (NASK IT Szkoła), GlaxoSmithKline, The Economist, Ministerstwem Inwestycji i Rozwoju, Telewizją Polską, BMW, Gazetą Wyborczą, DPS, Saint-Gobain Weber, Urzędem Patentowym RP, Politechniką Białostocką, Uniwersytetem w Białymstoku, Opolskim Centrum Rozwoju Gospodarki, Digital Youth Forum, Stowarzyszeniem Branży Eventowej etc. Stale odwiedzam programy telewizyjne i radiowe w Polsce i za granicą, propagując wykorzystanie nowoczesnych technologii i tłumacząc ich działanie.

Według mnie podstawą kreatywności jest łączenie wiedzy pochodzącej z różnych dziedzin. Gdy tego nie robimy, grzęźniemy w koleinach swojego myślenia. Pozanaukowo interesuję się muzyką, filmem i teatrem, gdzie aktywnie uczestniczę w warsztatach teatralnych (zdjęcie ze spektaklu Sen nocy letniej W. S. tutaj). Wykorzystując doświadczenie w popularyzowaniu wiedzy, prowadzę programy telewizyjne o wynalazkach, innowacjach i startupach (np. Gen innowacyjności i Łap startup w TVP1 - więcej w zakładce TV).

W wytaczaniu kolejnych dróg rozwoju pomaga mój opiekun naukowy - dr n. med. inż. Jerzy Sienkiewicz. Dr Jerzy Sienkiewicz pełni funkcję Pełnomocnika Rektora Politechniki Białostockiej ds. Kreatywności i Współpracy. Specjalizuje się w informatyce medycznej, mając ponadto ponad trzydziestoletnie doświadczenie w zakresie statystyki. Moim drugim opiekunem naukowym jest dr Krzysztof Jurczuk - naukowiec zajmujący się inżynierią biomedyczną.

Jak już wspomniałem, od 2015 roku jestem stypendystą stowarzyszenia Odkrywcy Diamentów. Stypendium bardzo mi pomaga w realizowaniu projektów i prowadzeniu badań. Zadaniem programu stypendialnego Odkrywcy Diamentów jest m.in. udzielanie wsparcia finansowego młodzieży, w szczególności w zakresie technologii, inżynierii, konstrukcji, wzornictwa przemysłowego, matematyki oraz zarządzania. Prezesem Stowarzyszenia Odkrywcy Diamentów jest prof. Lech Dzienis - Rektor Politechniki Białostockiej.

Partnerzy Stowarzyszenia Odkrywcy Diamentów (stan na dzień 01.06.2017):